DE DIENSTVERLENING VAN ..
Dienstverlening maakt 74%
uit van het nationale inkomen in ons land. Toch hebben Nederlanders de naam
niet servicegericht te zijn. In deze serie spreken degenen die dienstverlening
in de praktijk vormgeven over de essentie van service en dienstbaarheid.
Vandaag is Olivier Noordervliet van Olivier's Hondenexpress aan het woord.
Hondenuitlaatservice is
heel wat méér dan ophalen, uitlaten en thuisbrengen. FOTO: ANITA MOERMAN
AMSTERDAM — 'Bij dienstverlening
draait het tenslotte om vertrouwen', vindt Olivier Noordervliet (27) van Olivier's
Hondenexpress in Amsterdam. Natuurlijk gaat het om kwaliteit, maar dat gaat
het altijd en het gaat ook om geduld en inlevingsvermogen, maar in mijn geval
is vertrouwen denk ik het belangrijkst.
De mensen geven wel aan mij
hun huisdier en hun sleutel mee. Olivier begon zijn Hondenexpress vrij spontaan.
Nadat hij ter oriëntatie aan de theologische faculteit aan een module Wereldgodsdiensten
was begonnen, beproefde hij zijn geluk in diverse uitzendbaantjes, onder andere
als archiefmedewerker bij een reclamebureau. Hij twijfelde of hij wel in de
commerciële bedrijfscultuur zou kunnen aarden, bovendien beviel het hem niet
dat hij zijn hond niet mee naar het werk kon nemen. In een onbewaakt ogenblik
besloot hij zijn status van hondenbezitter te combineren met zijn werk en
prikte ijverig aanplakbiljetten in de trant van “Wie wil er met ons mee uit”
aan de bomen in twee parken in Amsterdam-Zuid.
Tot zijn verrassing
stroomden de mensen al toe terwijl hij de pamfletten ophing: “Wanneer kun je
beginnen?’’, vroegen ze.
Noordervliet: 'Ik had niet
eens een rijbewijs, laat staan een auto. De eerste periode, was nogal behelpen.
Ik zat iedere dag met vier of vijf honden in de tram. Of ik ging gewoon naar
het bos met vier honden
naast de fiets.' Het duurde
een half jaar voor hij zijn rijbewijs had gehaald. 'Inmiddels had ik genoeg
geld voor een busje apart gelegd, dus ik kon professioneel van start.'
Sinds kort heeft Noordervliet
twee busjes rijden. 'Ik zag er ontzettend tegenop om iemand in dienst te nemen,
tot ik werd benaderd door een meisje dat een businessplan moest schrijven
voor een hondenuitlaatservice voor haar opleiding. Ze liep al stage bij het
dierenasiel. Het klikte meteen.'
Allengs groeide Noordervliet
in zijn vak: 'Ondernemen dat leer je gewoon vanzelf.'
Dat hondenuitlaatservice heel wat meer is dan ophalen, uitlaten en thuisbrengen,
dat wil Noordervliet wel graag kwijt. 'Er wordt nog te vaak gedacht dat mijn
klanten te lui zijn om met hun eigen hond te lopen. Maar dat is helemaal niet
aan de orde. We leven in een wereld met steeds meer vrijgezellen; mensen
die alleen zijn nemen vaak een hond als compensatie voor een partner of een
gezin. Die mensen hebben vaak heel erg over de aanschaf van een hond nagedacht.
Soms bellen ze mij voor ze een hond hebben genomen, om zeker te zijn dat
er goede opvang is voor hun dier.'
Noordervliet: 'Dat een
huisdier voor veel mensen een soort kind is, daar moet je in mijn vak rekening
mee houden. Je moet je inleven in hond en baas, want zij vormen een gezin. De
baas moet ook altijd kun-
nen bellen en zijn zorgen
met je kunnen delen. Als ik druk bezig ben, zet ik de telefoon wel eens op
voice-mail, maar later bel ik altijd terug. Ik zorg dat de mensen op de hoogte
blijven, Als de hond een beetje te enthousiast uit het busje is gesprongen en
zijn poot heeft bezeerd, dan leg ik een briefje op de keukentafel. En soms
krijgt de hond een knabbeltje mee naar huis.'
Net als aan de schoolpoort
komen de Hondenexpressklanten soms tot intensieve contacten. 'In zekere zin is
het een soort familie. Veel van mijn klanten kennen elkaar. Zo heb ik
bijvoorbeeld twee families met elkaar in contact gebracht. Een familie met
een teefje wilde graag een nestje en een van mijn andere klanten had een heel
geschikte reu. Dat is uitgegroeid tot een vriendschap tussenbeide gezinnen.
Ook geef ik nieuwe klanten al-tijd referenties op van mensen uit de buurt, van
wie ik de honden al uitlaat zodat ze daar gemakkelijk kunnen informeren. Op
die manier krijgen ook veel klanten contact.'
De vertrouwelijke sfeer van
een particuliere kinderbewaarschool evenaart nog het meest de atmosfeer waar
Noordervliet in werkt: 'Ik word ook wel eens uitgenodigd voor
verjaardagsfeestjes en ik blijf wel eens een koffie drinken bij een klant.'
Wel als in een schoolklas
zijn er soms, strubbelingen, nieuwe honden die nog moeten wennen. Er ont-
staan ook vriendschappen in
de groep. Omdat ik de honden dagelijks om me heen heb, heb ik de gelegenheid
ze te observeren en geef soms adviezen voor de opvoeding van een hond. En als
ik foto's heb gemaakt, wat ik vaak doe, dan leg ik die klaar wanneer ik de hond
terugbreng.
Ooit hoopt Noordervliet
zijn onderneming uit te kunnen bouwen tot een echt hondendagverblijf. Hij is
naarstig op zoek naar een geschikte accommodatie, waar de honden kunnen worden
opgevangen en in groepen buiten kunnen spelen, net als in een echte
kindercrèche. De hondenouders kunnen hun dieren dan naar keuze komen brengen of
met een schoolbusje laten halen en weer thuis laten brengen als ze terug zijn
uit hun werk.
Soms overweegt hij in deeltijd
de studie Culturele Antropologie op te pakken. 'Ik heb me altijd beziggehouden
met aspecten van groepsverband. Of het nou om mensen gaat of om honden. Ik
denk dat ik veel situaties uit de mensenwereld kan doortrekken naar de honden
en omgekeerd. Eigenlijk had ik mij gericht op honden, omdat hun eerlijkheid
mij bevalt. Maar door het werken met honden is mijn contact met mensen ook
veranderd. Dieren trappen nu eenmaal niet in façades, ze dwingen je om dicht
bij jezelf te blijven. En dat ben ik van plan te blijven te doen.'
NICOLINE MAARSCHALK MEIJER