DE DIENSTVERLENING VAN ..

 

Dienstverlening maakt 74% uit van het nationale inkomen in ons land. Toch hebben Nederlanders de naam niet servicegericht te zijn. In deze serie spreken degenen die dienstverlening in de praktijk vormgeven over de essentie van service en dienstbaarheid. Vandaag is Olivier Noordervliet van Olivier's Hondenexpress aan het woord.

Hondenuitlaatservice is heel wat méér dan ophalen, uitlaten en thuisbrengen.   FOTO: ANITA MOERMAN

 

 

“Hond en baas vormen vaak een gezin”

 

AMSTERDAM — 'Bij dienstverlening draait het tenslotte om vertrouwen', vindt Olivier Noordervliet (27) van Olivier's Hondenexpress in Amsterdam. Natuurlijk gaat het om kwaliteit, maar dat gaat het altijd en het gaat ook om geduld en inlevingsvermogen, maar in mijn geval is vertrouwen denk ik het belangrijkst.

De mensen geven wel aan mij hun huisdier en hun sleutel mee. Olivier begon zijn Hondenexpress vrij spontaan. Nadat hij ter oriëntatie aan de theologische faculteit aan een module Wereldgodsdiensten was begonnen, beproefde hij zijn geluk in diverse uitzendbaantjes, onder andere als archiefmedewerker bij een reclamebureau. Hij twijfelde of hij wel in de commerciële bedrijfscultuur zou kunnen aarden, bovendien beviel het hem niet dat hij zijn hond niet mee naar het werk kon nemen. In een onbewaakt ogenblik besloot hij zijn status van hondenbezitter te combineren met zijn werk en prikte ijverig aanplakbiljetten in de trant van “Wie wil er met ons mee uit” aan de bomen in twee parken in Amsterdam-Zuid.

Tot zijn verrassing stroomden de mensen al toe terwijl hij de pamfletten ophing: “Wanneer kun je beginnen?’’, vroegen ze.

Noordervliet: 'Ik had niet eens een rijbewijs, laat staan een auto. De eerste periode, was nogal behelpen. Ik zat iedere dag met vier of vijf honden in de tram. Of ik ging gewoon naar het bos met vier honden

naast de fiets.' Het duurde een half jaar voor hij zijn rijbewijs had gehaald. 'Inmiddels had ik genoeg geld voor een busje apart gelegd, dus ik kon professioneel van start.'

Sinds kort heeft Noordervliet twee busjes rijden. 'Ik zag er ontzettend tegenop om iemand in dienst te nemen, tot ik werd benaderd door een meisje dat een businessplan moest schrijven voor een hondenuitlaatservice voor haar opleiding. Ze liep al stage bij het dierenasiel. Het klikte meteen.'

Allengs groeide Noordervliet in zijn vak: 'Ondernemen dat leer je gewoon vanzelf.'
Dat hondenuitlaatservice heel wat meer is dan ophalen, uitlaten en thuisbrengen, dat wil Noordervliet wel graag kwijt. 'Er wordt nog te vaak gedacht dat mijn klanten te lui zijn om met hun eigen hond te lopen. Maar dat is helemaal niet aan de orde. We leven in een wereld met steeds meer vrijge­zellen; mensen die alleen zijn ne­men vaak een hond als compensatie voor een partner of een gezin. Die mensen hebben vaak heel erg over de aanschaf van een hond nage­dacht. Soms bellen ze mij voor ze een hond hebben genomen, om ze­ker te zijn dat er goede opvang is voor hun dier.'

Noordervliet: 'Dat een huisdier voor veel mensen een soort kind is, daar moet je in mijn vak rekening mee houden. Je moet je inleven in hond en baas, want zij vormen een gezin. De baas moet ook altijd kun-

nen bellen en zijn zorgen met je kunnen delen. Als ik druk bezig ben, zet ik de telefoon wel eens op voice-mail, maar later bel ik altijd terug. Ik zorg dat de mensen op de hoogte blijven, Als de hond een beetje te en­thousiast uit het busje is gesprongen en zijn poot heeft bezeerd, dan leg ik een briefje op de keukentafel. En soms krijgt de hond een knabbeltje mee naar huis.'

Net als aan de schoolpoort ko­men de Hondenexpressklanten soms tot intensieve contacten. 'In zekere zin is het een soort familie. Veel van mijn klanten kennen el­kaar. Zo heb ik bijvoorbeeld twee fa­milies met elkaar in contact ge­bracht. Een familie met een teefje wilde graag een nestje en een van mijn andere klanten had een heel geschikte reu. Dat is uitgegroeid tot een vriendschap tussenbeide gezin­nen. Ook geef ik nieuwe klanten al-tijd referenties op van mensen uit de buurt, van wie ik de honden al uit­laat zodat ze daar gemakkelijk kun­nen informeren. Op die manier krij­gen ook veel klanten contact.'

De vertrouwelijke sfeer van een particuliere kinderbewaarschool evenaart nog het meest de atmos­feer waar Noordervliet in werkt: 'Ik word ook wel eens uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes en ik blijf wel eens een koffie drinken bij een klant.'

Wel als in een schoolklas zijn er soms, strubbelingen, nieuwe hon­den die nog moeten wennen. Er ont-

staan ook vriendschappen in de groep. Omdat ik de honden dage­lijks om me heen heb, heb ik de gele­genheid ze te observeren en geef soms adviezen voor de opvoeding van een hond. En als ik foto's heb gemaakt, wat ik vaak doe, dan leg ik die klaar wanneer ik de hond terug­breng.

Ooit hoopt Noordervliet zijn onderneming uit te kunnen bouwen tot een echt hondendagverblijf. Hij is naarstig op zoek naar een geschik­te accommodatie, waar de honden kunnen worden opgevangen en in groepen buiten kunnen spelen, net als in een echte kindercrèche. De hondenouders kunnen hun dieren dan naar keuze komen brengen of met een schoolbusje laten halen en weer thuis laten brengen als ze te­rug zijn uit hun werk.

Soms overweegt hij in deeltijd de studie Culturele Antropologie op te pakken. 'Ik heb me altijd bezigge­houden met aspecten van groeps­verband. Of het nou om mensen gaat of om honden. Ik denk dat ik veel situaties uit de mensenwereld kan doortrekken naar de honden en omgekeerd. Eigenlijk had ik mij ge­richt op honden, omdat hun eerlijk­heid mij bevalt. Maar door het wer­ken met honden is mijn contact met mensen ook veranderd. Dieren trappen nu eenmaal niet in façades, ze dwingen je om dicht bij jezelf te blijven. En dat ben ik van plan te blijven te doen.'


NICOLINE MAARSCHALK MEIJER